خودش تاکید دارد که قضیه از این قرار بوده است. از این قرار که روزی یکی از دوستانش در سال 1368 برای شرکت در کنکور هنر، در یکسری از کلاس‏های رشته‏های هنری، از جمله داستان‏نویسی ثبت نام می‏کند. آن دوست، کلاس‏های شهریار مندنی‏پور را ثبت نام می‏کند و به شهلا پروین روح می‏گوید که تا یکی دو جلسه تو هم با من به کلاس بیا تا احساس تنهایی نکنم و ماجرا شروع می‏شود. شهلا پروین روح تا 5-4 جلسه به عنوان همراه، با دوستش به کلاس‏های مندنی‏پور در شیراز می‏رود و یک دفعه نمی‏داند چه می‏شود که می‏رود و کلاس‏های مندنی‏پور را ثبت نام می‏کند و این طور می‏شود که شهلا پروین روح، متولد 1335 در شیراز که تا بیش از شرکت در کلاس‏های داستان‏نویسی، به طور فشرده و سنگینی کتاب می‏خواند، نخستین مجموعه داستانش را در سال 78 منتشر می‏کند.
مجموعه داستان «حنای سوخته» از طرف نشر آگه منتشر می‏شود و در همان سال جایزه منتقدان روزنامه‏نگار را از آن خود می‏کند.
پس از آن او داستان بلند «طلسم» را در سال 1380 منتشر می‏کند که باز هم مورد توجه منتقدان و داستان خوانان قرار می‏گیرد.
شهلا پروین روح می‏گوید: «نوشتن همیشه برایم سخت بود. حتی نوشتن نامه؛ اما به جایش همیشه کتاب می‏خواندم. به صورت فشرده و سنگین. از همه نویسندگان و در تمام حوزه‏ها. اگر رمان به دستم نمی‏رسید، تاریخ می‏خواندم. اگر تاریخ نبود، فلسفه و اگر فلسفه نبود، جامعه‏شناسی یا هر چیز دیگر؛ یعنی در مواقعی که کتاب به دستم نمی‏رسید، به ناگزیر هرچه که به دستم می‏رسید می‏خواندم و همه این خواندن‏ها باعث شد که امروز بتوانم درباره کتابشناسی و کتاب‏خوانی حرفه‏ای، ادعا داشته باشم.»
او کتاب خواندن را از داستان‏نویسان ایرانی مثل دانشور، گلشیری، چوبک و ساعدی شروع کرد و به کتاب‏های روسی که دو سه دهه پیش در ایران بسیار رایج بود، رسید.
می‏گوید: «ماکسیم گورکی را زیاد دوست نداشتم؛ اما همه آثار ترجمه شده داستایوسکی، شولوخوف و..
و بعد نویسنده‏های اروپایی مثل بالزاک، گی دوموپاسان، هوگو و مالرو را خواندم و بعد رسیدم به ادبیات معاصر مثل مارکز که با صد سال تنهایی‏اش، من و همه را شگفت زده کرد. بعد از آن که ادبیات معاصر آمریکای جنوبی را خواندم، به ادبیات معاصر آمریکای شمالی رسیدم و تمامی آثار کسانی مثل همینگوی و فاکنر و... را خواندم. بالاخره رسیدم به ادبیات پست مدرن مثل ویرجینا وولف، دوراس، آتوود، کاترین مسفیلد و...»
او از آن دسته نویسندگانی است که آنقدر رمان می‏خواند که چشم بسته می‏تواند آدرس خیابان‏های پاریس را بدهد و به واسطه رمان‏هایی که خوانده است احساس می‏کند که خیلی از جاهای دنیا را دیده است. او دیپلم ادبیات است و هم اکنون در شیراز در کنار همسر و دو فرزندش زندگی می‏کند.