یک مطالعه جدید نشان داد که حدود ۲۵٪ از این نوزادان یک سال را بدون ملاقات با کودک هم سن خود سپری کردند. تعاملات اتفاقی با غریبهها و اعضای جامعه در فروشگاههای مواد غذایی یا گروههای بازی اتفاق نیفتاد. آنها به ندرت فرصتی برای تکان دادن دست برای «بای-بای» داشتند.
دکتر «سوزان برن»، نویسنده ارشد مطالعه و مدرس ارشد اطفال و سلامت کودکان در کالج سلطنتی جراحان در دوبلین ایرلند، میگوید: «البته این دلیلی برای نگرانی والدین نیست.»
برن گفت: «نوزادان بسیار انعطافپذیر هستند و از آنجائیکه همهگیری اکنون کاهش یافته است، بنابراین فرصتهای زیادی برای مردم وجود دارد که با بچههای کوچک خود بیرون بروند و دنیا را ببینند.»
برای این مطالعه، محققان از دادههای مطالعه پایه ۱۶۲۹ نوزاد متولد شده بین سالهای ۲۰۰۸ و ۲۰۱۱ استفاده کردند و آن را با دادههای ۳۰۹ نوزاد که در دوران قرنطینه به دنیا آمده بودند، مقایسه کردند.
محققان ۱۰ پیامد رشدی، از جمله مهارتهای ارتباطی، مانند بیان یک کلمه معین و معنادار، اشاره به اشیا و تکان دادن دست برای خداحافظی را ارزیابی کردند.
محققان دریافتند که تفاوت در مهارتهای زبانی اندک بود.
حدود ۷۷% از نوزادان دوران قرنطینه در مقایسه با ۸۹% از نوزادان مطالعه پایه، یک کلمه معین و معنی دار را بیان کرده بودند. حدود ۸۴ درصد از گروه دوران قرنطینه در مقایسه با ۹۳ درصد از گروه دیگر میتوانستند به اشیا اشاره کنند. حدود ۸۸% از گروه دوران قرنطینه میتوانستند خداحافظی کنند در مقایسه با حدود ۹۵% در گروه مطالعه پایه.
برن گفت: «آنچه که ما بیان میکنیم این است که در دوران قرنطینه نوزادان احتمالاً افراد بسیار کمتری را میدیدند و کلمات و صداهای کمتری میشنیدند. آنها همچنین بیشتر اوقات در خانههای خود بودند، بنابراین کسی را نداشتند که با او خداحافظی کنند، زیرا هیچکس به خانه نمیآمد و کسی نمیرفت.»
با این حال، نوزادان بر مهارت دیگر تسلط بیشتری داشتند: احتمال خزیدن آنها در ۱۲ ماهگی بیشتر از همتایان قبلی خود بود.
محققان همچنین دریافتند میزان شیردهی و ایمن سازی برای این نوزادان بیشتر بود و همچنین افزایش اندکی خطر اگزما یا درماتیت آتوپیک در آنها وجود دارد.
|