براساس آخرین آمار بانک جهانی نرخ بیکاری در ایران 2/11 درصد است و مرکز آمار ایران نیز نرخ بیکاری را 3/10 درصد اعلام کرده است هر دو این آمارها نشان می‌دهد میزان بیکاری در شروع برنامه سوم توسعه که حدود 15 درصد بود حدود 5/4 درصد کاهش یافته است.
با توجه به این که یکی از اهداف برنامه سوم توسعه کاهش نرخ بیکاری از 15 درصد در سال 1380 به 6/12 درصد در سال پایانی برنامه سوم توسعه (1383) بود بنابراین به نظر می‌رسد در زمینه مبارزه با بیکاری و ایجاد فرصت‌های شغلی جدید از اهداف تعیین شده نیز بهتر عمل شده است. از سوی دیگر شواهد نشان می‌دهد که کاهش میزان بیکاری با فرصت‌های شغلی ایجاد شده در برنامه سوم توسعه همخوانی ندارد و با آمار اعلام شده از سوی مرکز آمار ایران در تناقض است.
براساس اهداف برنامه سوم توسعه در این برنامه باید به طور متوسط سالانه حدود 765 هزار فرصت شغلی جدید ایجاد می‌شد تا بیکاری از حدود 15 درصد به 6/12 درصد کاهش یابد.
در حالی که گزارش‌ها نشان می‌دهد که طی 4 سال اول برنامه سوم توسعه به ترتیب 440، 470، 621 و 507 هزار فرصت شغلی جدید در کشور ایجاد شده است و سال 83 نیز هنوز اعلام نشده است.
دستیابی به نرخ بیکاری 6/10 درصد مستلزم آن است که فرصت‌های شغلی ایجاد بیش از ارقام پیش‌بینی شده باشد که گزارش‌ها کمتر از میزان و مقدار اعلام شده را نشان می‌دهد و این آمار با آمارهای اعلام شده از سوی بانک جهانی و مرکز آمار ایران همخوانی ندارد.
به هر حال باید اشاره کرد در حال حاضر، هر سال حدود یک میلیون جوان ایرانی به جمع جوانان جویای کار می‌پیوندند که به زحمت برای نیمی از آنها کار پیدا می‌شود و برای غلبه برای بیکاری باید سالانه بیش از یک میلیون فرصت شغلی ایجاد کرد تا بیکاری به حد تعادل برسد و تنها با دادن چند آمار ضد و نقیض نمی‌شود مشکل بیکاری را حل کرد. برای غلبه بر بیکاری برنامه‌ریزی صحیح، ایجاد مقررات و فراهم کردن بسترهای لازم در حوزه کسب و کار لازم است.