هموطن آنلاین – اثر "ای لا گالیگو" نوشته ویلسون که اخیرا اجرای کوتاه مدت آن در نیویورک پایان یافته است صحنه‌های زیبایی از حرکات موزون، لحظات رویایی مباحثه در صلح و فرهیختگی هنرمندانه خویشاوند قهرمان نمایش را در خود جای داده است.
ویلسون بیش از 20 سال از عمر خود را به ترسیم فرهنگ جغرافیای ناحیه‌ای جهان اختصاص داده است. اثر اخیر او "2 لب ، رقاص‌ها و فضا" نمایشنامه موفقی است که برای سالن رقص هلند کارگردانی شده است. تئاتر "ای لاگالیگو" بدون شک اثری حماسی به شمار می‌آید و بازتاب نگرش مذهبی ویلسون است.
خانم "ناچکین" کارگردان تئاترهای حماسی و شرق‌شناس انگلیسی آن را اثری موفق ارزیابی می‌کند. نکته‌ای که ناچکین را به تعقیب کارهای ویلسون ترغیب می‌کند، استفاده از تجربیات ساده و رایج نمایشی و پذیرش آن از طرف تماشاچیان می باشد.
علاقه ویلسون و خانم ناچکین به هنر آسیا بدون در نظر گرفتن نژادهای متفاوت آنها (روسی – فرانوسی و آمریکایی) امری تصادفی نمی باشد.
نمایش "الاگالیگو" بازسازی اسطوره ای اندونزیایی است و طبیعتا از شمایل سازی اندونزیایی در این افسانه 3 ساعته استفاده شده است. این اثر بیشتر به نظر می‌رسد که تحت تاثیر اسلوب حماسه‌گرایی‌ای که خانم ناچکین در سر دارد طراحی شده باشدتا دیدگاه شرقی ویلسون.
بر طبق باور بسیاری از منتقدان اثر حماسی ای که ناچکین با نام "کاروانسرای لدرینو" کارگردانی کرده است بیشتر با باورهای خاورمیانه ای هماهنگی دارد تا خاور دور. این اجرای 6 ساعته ترکیبی از داستان‌های در هم بافته شده ای است که گاهی اوقات مغموم و گاهی اوقات به یاد آورنده خاطرات دلگرم کننده پناهندگان افغانی، عراقی، ایرانی، روسی، کنیا، بوسنی و آفریقایی می باشد.