طبق آمار جديدي که اخيرا اعلام شده ، جمعيت جوان 15 تا 29 ساله کشور تا اين اواخر به 22 ميليون و خرده اي (که خرده اش مي شود 583 هزار و 637 نفر!) رسيده که از اين ميان ، 27درصد جوانان تهراني در خانه هاي مجردي زندگي مي کنند.
از آنجا که بايد هميشه نيمه پر ليوان را ديد و مثبت نگاه کرد؛ به نظر ما اين 27 درصد جوانان تهراني رو به رشد، ممکن است به خاطر مسائل زير در خانه هاي مجردي زندگي نمايند:

احتمال شغلي: مي خواهند روي پاي خودشان بايستند و از پاي خودشان براي گذران زندگي استفاده کنند. خيلي ها پاي استقلال حاضرند خونشان را هم بدهند.
احتمال علمي: چون محيط بيشتر خانواده هاي ايراني شلوغ و پر از رفت و آمدهاي مختلف و گرفتاري هاي جورواجور است ؛ لذا خانه مجردي اين امکان را براي جوان فراهم مي کند که به نحو احسن ، روي چيزهايي که مي خواهد مطالعه نمايد و تمرکز کافي کند. کتاب در خلوت ، خواندن دارد. شلوغ باشد، آدم خواندنش نمي آيد.
احتمال غذايي: چون طبيعت جوانان ما، خيلي حساس و ظريف است و هر غذايي به مزاج آنها نمي سازد، براي فرار از غذاهاي نسل آبگوشت و حفظ رويکردي غذايي به سمت پيتزا و لازانيا و امثالهم ، خانه خود را جدا مي کنند تا بتوانند دستپخت خودشان را بخورند.
احتمال معنوي: برخي از جوانها به حدي محجوب و با معنويت هستند که آدم حظ مي کند نگاهشان کند. اينان بعضا به خاطر اين که کارهاي خوب و خيرشان جلو چشم ديگران صورت نگرفته و ريايي نشود، خانه خود را جدا مي کنند تا خالصانه و با خيال راحت کار خوب بکنند.
احتمالات انحرافي: ما به همين احتمالات اصلي که عرض کرديم ، معتقديم و هرگونه احتمال ديگري را غيراصلي و انحرافي مي دانيم.