عمران صلاحی، طنز پرداز بنام کشو، طنزی دارد به این مضمون: "با یکی از دوستان برای دیدن دوستی دیگر راهی شدیم. به منزل فرد مورد نظر که رسیدیم، در زدم و او هم در را باز کرد. وقتی ما دو نفر را دم در دید، خوشحال شد و من هم به رسم ادب، دوستم را معرفی کردم. گفتم، دوست مرا می‌شناسی؟ ایشان، تا به حال چندین جلد کتاب تالیف کردند و چندین کتاب، ترجمه. صاحبخانه گفت که دوستم را نمی‌شناسد. باز ادامه دادم که، ایشان – یعنی دوست من – تا حالا چندین بار جوایز ادبی بزرگی را به خودش اختصاص داده. صاحبخانه اما باز هم دوستم را نشناخت.
بازگو کردن سایر افتخارات و عناوین هم سودی نداشت و صاحبخانه، دوستم را نشناخت. آخر سر به ذهنم رسید که بگویم، منزل دوستم، طبقه بالای پسرخاله فلان هنرپیشه سینماست. گل از گل صاحبخانه شکفت و گفت که چرا زودتر نگفتم و از آشنایی با دوست من بسیار خوشحال است!"
صلاحی، به زیبایی هر چه تمامتر، مهجور ماندن اهل قلم را در ایران بیان کرده و این برای ما که داعیه فرهنگ ناب مشرق زمین را داریم، جای بسی تاسف است و تالم.
هندی‌ها برای "جامپا لاهیری"، نویسنده مشهوری که با نوشته هایش بار دیگر نام هند را در عرصه ادبیات، طنین انداز کرده، ارزش و اعتبار خاصی قائلند. وارد جزئیات نمی‌شویم فقط به چند نکته اشاره می‌کنیم که بدانید آنها، نویسندگان خود را چگونه ارج می‌نهند و ما چطور.
یکم: اتاقی در یکی از سایت‌های اینترنتی درست کردند و هر روز از سایر علاقه‌مندان لاهیری دعوت می‌کنند، در این اتاق به مباحث ادبی بپردازند. چنین کاری در مورد مارکز هم صورت گرفته است.
دوم: هر روز برای این نویسنده، در هر سایتی که بتوانند تبلیغ می‌کنند.
سوم: ...
آنها نویسنده خود را به خوبی می‌شناسند و لازم نیست خانه‌اش طبقه بالای خانه پسرخاله "آمیتا باچان" باشد تا کسی او را به یاد آورد و بشناسد.
اگر دوست دارید کتابی از این نویسنده بخوانید (حالا که بحث او پیش آمد) بروید و کتاب مترجم دردها را تهیه کنید با ترجمه امیر مهدی حقیقت.