اخبار داخلی اجتماعی دکتر پرویز موید عهد؛معمار بزرگی که خود خانه ندارد

هموطن سلام , جمعه 18 دي 1383

دکتر پرویز موید عهد؛معمار بزرگی که خود خانه ندارد

دکتر پرویز موید عهد، دکترای معماری از بوزار پاریس و دکترای شهرسازی از سوربن، کسی است که متاسفانه، حالا، چندان شناخته شده نیست.

دکتر پرویز موید عهد، دکترای معماری از بوزار پاریس و دکترای شهرسازی از سوربن، کسی است که متاسفانه، حالا، چندان شناخته

	" دکتر موید عهد وقتی که به ایران باز می‌گردد، فضای همکاری را چندان مساعد نمی‌بیند و گوشه‌گیر می‌شود؛ اما زمانی که به او طراحی مصلای بزرگ تهران، ارائه می‌شود او استقبال می‌کند زیرا ساخت و طراحی یک مسجد با رعایت همه اصول معماری شرقی و ایرانی آن، همیشه برایش یک آرزو و وسوسه بوده است؛... "

شده نیست. او تنها ایرانی است که موفق به کسب جایزه مهم معماری به اسم «روم» و نیز نشان درجه اول معماری از دانشکده سلطنتی انگلستان در سال 1342 شد. او طراح بنای مصلای بزرگ تهران است.
دکتر پرویز موید عهد، متولد 1308 در تهران است و سال‌هایی از عمرش را پس از انقلاب 57 در خارج از ایران گذراند؛ اما در سال 1366 وقتی که جنگ هنوز ادامه داشت و مسئله تجدید حیات و ساخت و ساز در شهرهای جنگ‌زده، یک مسئله جدی بود، به ایران بازگشت.
مدتی در دانشگاه تهران تدریس کرد و پروژه‌های کوچک و بزرگی را به عهده گرفت؛ اما به خاطر قدرنشناسی‌ها و تغییر ذائقه‌ مسئولان، نتوانست به همکاری ادامه دهد.
موید عهد کسی است که در سال 1336 رئیس دفتر فنی اداره ساختمان‌های دانشگاه، در سال 1337 تا 1343 دانشیار علوم معماری در دانشگاه تهران و در سال 1343 به عنوان استاد در دانشکده هنرهای تزئینی مشغول به کار می‌شود.
گفته می‌شود که او منبع تمام نشدنی ایده ها و طرح‌های معماری است که هرگز موفق نشد یک دهم از طرح‌های بزرگش را عملی کند.
طرح پاویون سفارت ایران در کانادا، طرح محوطه نمایشگاه بین‌المللی تهران، طرح نمایشگاه بین‌المللی کشاورزی با همکاری EXP لندن، طرح مرکز تحقیقات دارویی و شیمی دارویی ایران، طرح مدرسه سن لویی با همکاری پروفسور لو کنت (استاد معماری بوزار)، طرح خاتم‌کاری تالار بزرگ ساختمان مجلس در بهارستان، طرح مرمت و بازسازی و تزئینات کاخ گلستان، طرح ساختمان اداری وزارت آموزش و پرورش و چندین طرح اداری و مسکونی در گوشه و کنار، تنها بخشی کوچک از توانایی‌های بزرگ و استفاده نشده استاد موید عهد را نشان می‌دهد.
دکتر موید عهد وقتی که به ایران باز می‌گردد، فضای همکاری را چندان مساعد نمی‌بیند و گوشه‌گیر می‌شود؛ اما زمانی که به او طراحی مصلای

	" موید عهد کسی است که در سال 1336 رئیس دفتر فنی اداره ساختمان‌های دانشگاه، در سال 1337 تا 1343 دانشیار علوم معماری در دانشگاه تهران و در سال 1343 به عنوان استاد در دانشکده هنرهای تزئینی مشغول به کار می‌شود.... "

بزرگ تهران، ارائه می‌شود او استقبال می‌کند زیرا ساخت و طراحی یک مسجد با رعایت همه اصول معماری شرقی و ایرانی آن، همیشه برایش یک آرزو و وسوسه بوده است؛ او این کار را می‌پذیرد؛ اما دیری نمی‌پاید که متوجه می‌شود یک کار تیمی همکاری‌ها و دیدگاه‌ها و عقاید غیرکارشناسانه و معماری به او تحمیل شده است.
با این حال او به خاطر عملی شدن خواسته قدیمی؛ یعنی ساخت یک مسجد، در کنار کار باقی می‌ماند.
گفته می‌شود که او در تمام سال‌هایی که طراحی و ساخت مصلای بزرگ تهران را به عهده داشت در اتاقکی در محوطه مصلا زندگی می‌کرد.
او که یکی از افتخارات معماری ایرانی است، در اتاقکی در محوطه مصلی زندگی می‌کرد زیرا هرگز خانه‌ای از آن خود نداشت!
حالا که معماری مصلی تمام شده است، عاشقان و دوستداران دانش و تجربه و زندگی او، نمی‌دانند که دکتر پرویز موید عهد را براستی در کجا می‌توان دید. آیا او به پاریس برمی‌گردد تا لااقل در یک خانه سالمندان با امکانات قابل تحمل باقی زندگیش را بگذراند یا...؟
با تمام قدر ناشناسی‌هایی که ایران نسبت به استادان مسلمی چون او در طول تاریخ روا داشته است؛ اما قطعا نسلی خواهند بود که جست‌ ‌وگر نابغه‌ها و نخبگانی چون او برخواهند آمد و او را خواهند یافت؛ چه در قید حیات باشد چه نباشد...