 |
توصيه روز |
 |
 |
| :: بازار کامپيوتر :: |
 |
|
| :: نکته آموزشی :: |
|
|
|
 |
 |
|
 |
|
|
|
|
|
 به مناسبت روز جهانی موزه و موزه داری/ عتيقه، تولدت مبارک
|
| | | |
 | هموطن آنلاین- مهدی نورعلیشاهی: آندره گدار، معمار فرانسوی به گردن ما ایرانی‌ها حق دارد. همانطور که مرتضی قلی‌خان هدایت که بر پیشانی اش نوشته بودند صنیع‌الدوله، نیز حق داشت.اصلا این آدم‌ها را چه اجنبی و چه وطنی باید پایه‌گذاران میراث‌فرهنگی ایران صدا بزنیم. مردان موزه ایرانی.
|  هموطن آنلاین_مهدی نورعلیشاهی آندره گدار، معمار فرانسوی به گردن ما ایرانی‌ها حق دارد. همانطور که مرتضی قلی‌خان هدایت که بر پیشانی اش نوشته بودند صنیع‌الدوله، نیز حق داشت.اصلا این آدم‌ها را چه اجنبی و چه وطنی باید پایه‌گذاران میراث‌فرهنگی ایران صدا بزنیم. مردان موزه ایرانی.
حدود هفت دهه پیش ژاک دمرگان خان! فرانسوی که ابتدا باستان شناس بود و برای باستان‌شناسی هم آمده بود، تکثر کشفیاتش در چغازنبیل داشت کم کم او را تبدیل یک سارق بالفطره می‌کرد، تا این موضوع در آن زمان به مذاق هیچ خان و خانزاده پهلوی خوش نیاید و این جماعت در نظر خودشان منورالفکری کرده و همانند همپالکی‌های خویش در دیار فرنگ جایی برای نمایش تاریخ خویش داشته باشند، و در یک کلام همانند فرنگیان، اقوام پارسی نیز «میوزیوم» داشته باشند.
اصلا از ابتدا انگار مفهوم موزه در ایران با سرقت شکل گرفت، و این مفهوم آنقدر جان گرفت تا موزه‌ها امروزه با تغییر محتوایی مفهوم بشوند زندان آثار تاریخی یا شاید در تعریفی محترمانه‌تر انبارهای دایمی برای آن‌که هیچ‌کس دستش به این آثار نرسد.
از سرقت‌های معلوم و غیر معلوم آثار تاریخی آن زمان توسط متصدیان آثار تاریخی که بگذریم می‌رسیم به این‌که نه آن مهندس جوان فرانسوی و نه مرتضی قلی‌خان هدایت نمی‌دانستند که ایشان برای نزدیک به 7 دهه پایه‌گذار مفهومی جدید در ایران خواهند شد که سال‌ها بعد این مفهوم تغییر کرده و نکرده چیزی شود همانند تمام کلمات فرنگی ایرانیزه شده که نام دارند و جان ندارند.
اکنون اداره عتیقات آن زمان که نام موزه ملی امروز را به تن می‌کشد، سال‌هاست انبار ملی آثار تاریخی ایران شده است.
بدون تعارف جایی برای خاک خوردن دوباره آثار تاریخی که سال‌ها خاک خورده‌اند و این‌بار خاک انباری.
امروز روز جهانی موزه‌ها و میراث فرهنگی است و نزدیک به هفت دهه نیز از تاسیس نخستین موزه ایرانی می‌گذرد.
این یک واقعیت است که اکنون موزه‌ها در ایران پس از این مدت طولانی هیچ کدام تعریفی مطابق با آنچه در جهان به آن مشهور شده‌اند، ندارند. واقعیت دیگر آن است که هنوز یک موزه استاندارد در ایران وجود ندارد و این در حالی است که هر از چند گاهی اتاقی کوچک در شهری کوچک‌تر نام موزه به خویش می‌گیرد و همه هر از چند گاهی برای افتتاح موزه‌ای دیگر کف می‌زنند و لابد هورا هم می‌کشند.
این روزها مرتضی قلی خان دیگر زنده نیست و نام آندره گدار خاک گرفته روی کاشی کوچکی در حاشیه دیوار موزه ملی تبدیل به یک خاطره می‌شود و موزه ملی ایران باستان با نگهداری نزدیک به 300 هزار شیء باستانی بزرگترین انبار آثار تاریخی جهان شده که نزدیک به 3 سال است برای بازسازی هیچ مخاطبی را آنطور که شایسته نام آن است، پذیرا نیست.
| | | | | | | | |
|
|
تحليل |
|
|
| :: اقتصادی :: |
|
|
| :: فناوری اطلاعات :: |
|
|
| :: روی خط جوانی :: |
|
|
| :: ورزش :: |
|
|
| :: فرهنگ و هنر :: |
|
|
| :: حوادث :: |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
