اخبار داخلی گزارش ويژه در آسایشگاه کهریزک چه می گذرد؟

سه شنبه 8 تير 1395

در آسایشگاه کهریزک چه می گذرد؟

ممکن است هر فردی در خانه سالمندان، آسایشگاه سالمندان، مراکز توانبخشی و... روزهایی از زندگی خود را بگذراند. باید دانست هر یک از افراد اقامت کننده در این محیط ها روز و روزگاری داشته اند و فقط یک حادثه، یک سانحه یا یک تصمیم آنها را به این فضا منتقل کرده است.

روزنامه آرمان در ادامه می نویسد:آسایشگاه کهریزک با فضایی سر سبز و آبنمای رنگارنگ تزیین شده است. اینجا دنیای دیگری است. افراد با نگاه به یکدیگر بی توقع لبخند می زنند. در این آسایشگاه انسان به شزندگی محکوم است. این فضا نه تنها برای ساکنانش بلکه برای هر شخص دیگری می تواند منزل تلقی شود.
بر اساس پیش بینی های سازمان ملل، جمعیت بالای ۶۰ سال در ایران تا سال ۲۰۵۰ میلادی با افزایش ۲۶درصدی مواجه می‌شود و بر اساس برآوردهای حاصله، در سرعت و شتاب حرکتی جمعیت به سمت و سوی سالمندی، کشور ایران با استمرار وضعیت موجود رتبه سوم جهان را به خود اختصاص خواهد داد. بر اساس سرشماری های انجام شده در سال‌های اخیر هشت درصد از جمعیت کشور را سالمندان تشکیل می‌دهند که در مقیاس جمعیتی می‌توان گفت نزدیک به شش میلیون نفر از جمعیت ایران ‌در این طیف قرار می گیرد.
کار همچنان جوهر مرد است
در محوطه باز آسایشگاه کهریزک افراد مشغول رفت و آمد هستند. پیرمردها هم به عادت معمول در گروه های چند نفره دور هم جمع شده و تجربیاتشان را برای یکدیگر نقل می کنند. کسی اینجا به دیگری به چشم غریبه نگاه نمی‌کند. همه از یک جنس هستند و آن هم بوی ناب آدمیت است. پیر مرد عمو حبیب نام دارد. چنان در جمع معرکه گرفته که انگار جوان است و جاهل! او در جوانی کارمند شرکت واحد بوده و چندین سال است که در آسایشگاه کهریزک اقامت دارد. او فوت همسر و مهاجرت فرزندانش به خارج از کشور را تنها دلیل زندگی اش در این آسایشگاه می‌داند و چندان شکایتی هم از وضعیتش ندارد. عمو حبیب از اینکه روزها وقتش را در کلاس معرق می‌گذراند راضی است و کار را جوهر مردم می‌داند و می افزاید: نه تنها مردها بلکه زنها و هر فردی در هر سنی باید برای کار و اشتغال ارزش قائل باشد تا بتواند در زندگی اش مفید باشد. نسل جوان کار را بی ارزش می دانند و برخی به دنبال کارهایی با پول های باد آورده هستند که همین امر باعث بروز بسیاری از آسیب ها، مشکلات اجتماعی و خانوادگی است.
سالمندانی همیشه دلتنگ
مادر بزرگ با چهره ای مهربان و با تبسم به صورتم خیره می شود. او از اینکه فرزندانش به این مکان منتقلش کرده اند شکایتی ندارد و فقط می گوید: دیگر توان زندگی در آپارتمان را نداشتم. پیرزن، فرزند و نوه هایش را در یک سال گذشته ندیده است. عکس‌های آنها را نشانم می دهد، به گمان اینکه من خبرنگار تلویزیون هستم و می توانم چهره او را که نشان از دلتنگی مادری دارد به نظر فرزندانش برسانم. سالمندی دوره ای از زندگی است که هر یک از ما آن را تجربه خواهیم کرد، شاید دوره ناتوانی و چشم به راهی باشد. او از اینکه در این مرکز اقامت دارد هیچ گله و شکایتی ندارد و می افزاید: اینجا دوستان زیادی دارم اما اگر فرزندان و نوه هایم بدانند که من چقدر دلتنگشان هستم حتما به اینجا می آیند.
لذت‌هایی که باید غنیمت شمرده شوند
علی یک دست و پای خود را در حادثه رانندگی از دست داده است و به دلیل قطع نخاع در این آسایشگاه اقامت دارد. او که طبع شاعری دارد با خط خوش شعرهای فراوانی را بر در و دیوار محوطه تختش چسبانده است. صحبت با علی حس زندگی را در ما افراد به ظاهر سالم شکوفا می‌کند. او می‌گوید: در این روزگار همه چیز نسبی است و هیچ ثباتی در امور زندگی وجود ندارد، پس در این شرایط دل بستن به مسائل گذرا و سطحی به غیر از درگیری‌های ذهنی پیامد دیگری به همراه ندارد. پس باید به افکار، منش و دیدگاه ها وسعت داد تا بتوان به اهداف خود دست یافت. این مرد ۳۵ ساله می افزاید: من بعد از سانحه به قول معروف خودم را باخته بودم و رفته‌رفته از لحاظ جسمی و روحی حالم بد و بدتر می شد، اما بعد از انتقال به آسایشگاه آمدم و با مشاهده افرادی که از شدت مصدومیت بالاتری نسبت به من قرار داشتند توانستم خودم را پیدا کنم. هر شخصی در هر مرحله از زندگی باید بداند که فقط خودش می تواند قهرمان زندگی خودش باشد و باید از لحظه‌ها استفاده کرد.
ام اس بلای جان نسل جدید
همیشه این جمله را شنیده بودم که ام اس بیماری تحصیلکرده‌ها و جوانان است، اما چندان این جمله را جدی قلمداد نمی کردم. با گشت و گذار در بخش ام اس آسایشگاه کهریزک این جمله مدام در ذهنم تداعی می شد. رضا جوان ۳۰ ساله ای با قد ۱۸۰سانتی‌متر، مسلط به سه زبان زنده دنیا و با اخذ دو لیسانس در رشته های حسابداری و حقوق در این آسایشگاه اقامت دارد. رضا به دلیل عدم توانایی خانواده اش در نگهداری او در خانه به این مرکز منتقل شده است. او می گوید: ام اس بیماری پیش رونده است و به دلیل اینکه دیگر توانایی انجام فعالیت های روزانه ام را ندارم به این مرکز منتقل شده ام. این فرد می افزاید: بیماری و ناتوانی می تواند سرنوشت هر فردی باشد، اما فقط با به کارگیری امکانات می توان جلوی بسیاری از نابسامانی‌ها را گرفت. او که روز به روز به تعداد حملات ام اس اش افزوده می شود، هنوز می‌تواند کارهای روزانه‌اش را خودش انجام دهد. رضا نحوه رسیدگی خدمات در این مرکز را مناسب می داند و می گوید: اینکه هر اقدامی زیر نظر متخصصان انجام می شود اصلا جای نگرانی ندارد. این فرد درباره بیماری‌اش تاکید می‌کند: دلیل بروز این بیماری چندان شناخته شده نیست، اما تنش و فشارهای عصبی ناشی از زندگی صنعتی امروزی می تواند در تشدید این بیماری تاثیر بسزایی داشته باشد.